Рубрика: «Литературная страничка»

Как-то я задалась вопросом, почему многие считают, что осень – унылая пора? Ведь в это время все вокруг наливается яркими красками. Листва на деревьях приобретает насыщенные цвета, совсем скоро она опадет и покроет собой все дороги и дорожки. Только ветер стал более холодным и резким, напоминая о том, что на дворе уже октябрь месяц. Холода становятся все сильнее, неумолимо приближается зима, а лето, наоборот, отдаляется еще дальше от нас.  Дни становятся короче, ночи – длиннее, и это все заметнее с каждым новым днем. Солнце появляется на горизонте всё позже, а заходит раньше, и день за днем греет все слабее. Температура на термометре за окном медленно опускается вниз, вечерами становится заметно холоднее.  Но не для всех эта пора печальная и унылая. Чувственные люди, которые умеют замечать любые мелочи, радоваться им, пытаются донести эту красоту до других людей в своих произведениях. Например, многие поэты воспевали в своих стихах именно эту пору. Б.Л. Пастернак писал: «Осень.  Древний уголок Старых книг, одежд, оружья, Где сокровищ каталог Перелистывает стужа». Поэты в этой поре находили все самое прекрасное: и красоту золотой листвы, и пронизанные своей прохладой утра. В осенний период на душе становится по-настоящему спокойно и умиротворенно. Вероятно, поэтому эта пора так и вдохновляла и продолжает вдохновлять писателей. Время, когда хочется уединиться и остаться со своими мыслями. «Между прочим, цветы у осени более пестрые и светящееся, чем у лета, и умирают они раньше…» Э.М. Ремарк....

«…Навучыць пісаць вершы нельга. Паэзія — гэта пачуццё, жывое, трапяткое…  для мяне кожны радок — як гарачыя вугалькі, як вочы дзявочыя, якія спаць не даюць… » Гэтыя словы належаць вядомаму беларускаму паэту, узнагароджанаму ордэнам Францыска Скарыны,  Заслужанаму дзеячу культуры Рэспублікі Беларусь, аднаму з аўтараў Дзяржаўнага гімна Рэспублікі Беларусь, лаўрэату Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь і прэміі прафсаюзаў Беларусі, Уладзіміру Іванавічу Карызне (на фото). Нельга не пагадзіцца з паэтам –  хіба можна навучыць ад нараджэння сляпога адрозніваць колеры вясёлкі, ад нараджэння глухога, адрозніваць гукі флейты ад гукаў скрыпкі, ад нараджэння нямога спяваць так,  як спяваў, напрыклад,  Ф.І.Шаляпін?  Вядома, навучыць нельга, але эстэтычнае пачуццё ў чалавека не нараджаецца разам з ім, не з’яўляецца інстынктыўным, яно ўзгадоўваецца асяроддзем, у якім расце і развіваецца дзіця з маленства. Уладзіміру Іванавічу пашчасціла нарадзіцца ў творчай і дружнай сям’і, дзе панавала любоў. Любоў, якая ахоўвала, якая ратавала,  якая выхоўвала добры густ і пачуццё стылю, любоў, якая навучыла сціпласці і шчодрасці,  якая даравала талент. “ Мой бацька быў шафёрам, вазіў Твардоўскага, ведаў на памяць усяго “Васіля Цёркіна”, — успамінаў Уладзімір Іванавіч. — Дзядуля па мамінай лініі — Канстанцін Захарэвіч — быў кавалём. Акрамя таго, сам рабіў музычныя інструменты і іграў на скрыпцы. Такі быў выдумшчык! У яго нават замок на дзвярах адкрываўся толькі тады, калі два з паловай разы прагучыць мелодыя. Другі мой дзед таксама іграў на скрыпцы. Паэзія падобная на музыку. Яна настолькі тонкая, глыбінная, што не пішацца,...