Рубрика: «Литературная страничка»

Среди разнообразных международных праздников,  памятных дат отмечается День болот. В этот день в разных уголках нашей планеты отмечают праздник те, кто стремится сохранить природу во всем ее разнообразии для современников и будущих поколений. В нашей школе ежегодно проводятся часы информирования, посвященные Дню болот. На них мы узнаем о значимости водно-болотных территорий. Они становятся домом для нескольких сотен видов животных и многих рептилий, птиц. В этом году мы участвовали в международном конкурсе лингокультурологических исследовательских проектов»Читаем сказки по-новому» (в номинации “Эссе-исследование”) . Сочиненные нами сказки были отмечены дипломом первой степени . Одну из них мы предлагаем вашему вниманию. Письмо зверей На болоте у деревни Юрьево жили себе спокойно звери, птицы. Жили, потомство производили и ни о чем особо не тужили. Но однажды вездесущая и всезнающая Сорока принесла страшную весть: болото будут осушать. Всполошились звери, загалдели птицы – все по-разному высказывают свое возмущение. Вдоволь накричавшись, немного успокоились и стали решать, что делать, как жить дальше. Первым прервал тягостное молчание расстроенный Медведь: – Я был уверен, что болотные массивы – последние надежные убежища, куда человек ни за что не доберется. Но как я ошибся! Забыли люди, что недаром болото названо в мою честь – Медвежий Мох. Его поддержал возмущенный волк: – А я слышал, что есть и Волково болото. Все почему-то считают, что мы – лесные звери. Но на островах среди болот мы устраиваем логова, именно здесь рождаются и подрастают волчата. Нет места...

«…Навучыць пісаць вершы нельга. Паэзія — гэта пачуццё, жывое, трапяткое…  для мяне кожны радок — як гарачыя вугалькі, як вочы дзявочыя, якія спаць не даюць… » Гэтыя словы належаць вядомаму беларускаму паэту, узнагароджанаму ордэнам Францыска Скарыны,  Заслужанаму дзеячу культуры Рэспублікі Беларусь, аднаму з аўтараў Дзяржаўнага гімна Рэспублікі Беларусь, лаўрэату Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь і прэміі прафсаюзаў Беларусі, Уладзіміру Іванавічу Карызне (на фото). Нельга не пагадзіцца з паэтам –  хіба можна навучыць ад нараджэння сляпога адрозніваць колеры вясёлкі, ад нараджэння глухога, адрозніваць гукі флейты ад гукаў скрыпкі, ад нараджэння нямога спяваць так,  як спяваў, напрыклад,  Ф.І.Шаляпін?  Вядома, навучыць нельга, але эстэтычнае пачуццё ў чалавека не нараджаецца разам з ім, не з’яўляецца інстынктыўным, яно ўзгадоўваецца асяроддзем, у якім расце і развіваецца дзіця з маленства. Уладзіміру Іванавічу пашчасціла нарадзіцца ў творчай і дружнай сям’і, дзе панавала любоў. Любоў, якая ахоўвала, якая ратавала,  якая выхоўвала добры густ і пачуццё стылю, любоў, якая навучыла сціпласці і шчодрасці,  якая даравала талент. “ Мой бацька быў шафёрам, вазіў Твардоўскага, ведаў на памяць усяго “Васіля Цёркіна”, — успамінаў Уладзімір Іванавіч. — Дзядуля па мамінай лініі — Канстанцін Захарэвіч — быў кавалём. Акрамя таго, сам рабіў музычныя інструменты і іграў на скрыпцы. Такі быў выдумшчык! У яго нават замок на дзвярах адкрываўся толькі тады, калі два з паловай разы прагучыць мелодыя. Другі мой дзед таксама іграў на скрыпцы. Паэзія падобная на музыку. Яна настолькі тонкая, глыбінная, што не пішацца,...