Месяц: Сентябрь 2018

Ляўданскі Аляксандр Мікалаевіч – знакаміты беларускі археолаг, гісторык, арганізатар і стваральнік сучаснай навуковай беларускай археалогіі.  Нарадзіўся 29.08(10.09).1893 г. у в.Юр’ева (Юрава) Смалявіцкага раёна Мінскай вобласці. У 1922 г. скончыў Смаленскае аддзяленне Маскоўскага археалагічнага інстытута, а ў 1925 г. – славесна-гістарычнае аддзяленне педагагічнага факультэта Смаленскага ўніверсітэта.  У 1934 г. без абароны дысертацыі, па сукупнасці выдадзеных прац, атрымаў ступень кандыдата гістарычных навук. З 1925 г. Аляксандр Мікалаевіч працаваў асістэнтам археалагічнага кабінета, а потым прыват-дацэнтам Смаленскага ўніверсітэта і адначасова навуковым супрацоўнікам Смаленскага дзяржаўнага музея. У пачатку 1920-х гадоў  пачаў археалагічную дзейнасць: прымаў удзел у раскопках Гнёздава каля г.Смаленска. На працягу 1923–1927 гадоў ён самастойна вывучаў археалагічныя помнікі Смаленшчыны. Працуючы ў г.Смаленску, А. М. Ляўданскі падтрымліваў цесную сувязь з Інстытутам беларускай культуры (Інбелкультам) у г. Мінску, а з 1925 г. з’яўляўся членам яго гісторыка-археалагічнай камісіі. У першай палове 1920-х гадоў па плане гэтай цэнтральнай беларускай навуковай установы навуковец правёў археалагічныя абследаванні і раскопкі на тэрыторыях Барысаўскай акругі, у г.Заслаўе, каля г.Лагойск і на Магілёўшчыне. Вынікам даследаванняў з’явілася адкрыццё шматлікіх помнікаў эпох каменнага і жалезнага вякоў, а таксама першых на тэрыторыі Беларусі гарадзішчаў культуры штрыхаванай керамікі. У 1927 г. А. М. Ляўданскі пераехаў у г. Мінск і працаваў загадчыкам аддзела археалогіі Беларускага дзяржаўнага музея. У 1931–1937 гг. ён з’яўляўся супрацоўнікам Інстытута гісторыі. Першы на тэрыторыі рэспублікі ў 1931 г. ён пачаў вывучаць гарадзішчы са штрыхаванай керамікай у цэнтральнай Беларусі і з гладкасценнай керамікай (днепра-дзвінскай)...