(Імі з чытачамі “КС” дзеліцца Валянціна Паўлаўна Саковіч, жыхарка вёскі Арэшнікі).
У народзе кажуць: «Шчаслівы той чалавек, які ідзе на работу з задавальненнем і вяртаецца дахаты з радасцю». А яшчэ кажуць, што трывала стаяць можна на зямлі на двух нагах: адна нага — гэта любімая работа, другая — дружная, моцная сям\’я.
(Імі з чытачамі “КС” дзеліцца Валянціна Паўлаўна Саковіч, жыхарка вёскі Арэшнікі).
У народзе кажуць: «Шчаслівы той чалавек, які ідзе на работу з задавальненнем і вяртаецца дахаты з радасцю». А яшчэ кажуць, што трывала стаяць можна на зямлі на двух нагах: адна нага — гэта любімая работа, другая — дружная, моцная сям\’я.
У наш час няшмат знойдзецца людзей, якія могуць сказаць, што ў працоўнай кніжцы ў іх толькі два запісы: «Прыняты… Звольнены». Адкрываем працоўную кніжку Валянціны Паўлаўны Саковіч, чытаем: 1. «Прынята на работу ў сельскі клуб загадчыцай (вёска Макевічы, Клімавіцкі раён, Магілёўская вобласць). 2. Пераведзена ў сельскі клуб вёскі Арэшнікі Смалявіцкага раёна ў сувязі са зменай месца жыхарства. 3.Звольнена з работы ў сувязі з выхадам на пенсію». І ўжо зусім мала сямейных пар могуць сказаць, што стаж іх сумеснага жыцця складае больш за сорак гадоў. А калі быць больш дакладнымі, то са сваім сужонцам Валянціна Паўлаўна пражыла амаль сорак тры гады. «Дзе жыве гэтая незвычайная жанчына?» — запытаеце вы. А мы вам адкажам: «У вёсцы Арэшнікі Смалявіцкага раёна».
Падыходзім да дома Валянціны Паўлаўны: чыста прыбраны падворак, прыгожы кветнік, дагледжаны агарод… На вочы трапляецца невялічкі трактар, іншыя гаспадарчыя прыстасаванні. Гаспадыня ловіць наш позірк: «Мне пашанцавала з мужам. Ён у мяне майстар на ўсе рукі. Умее і любіць працаваць на зямлі. З любой тэхнікай на «ты». У свой час скончыў інстытут механізацыі і электрыфікацыі. Добра валодае камп’ютэрам, займаецца фатаграфіяй, малюе алейнымі фарбамі…
Лягчэй сказаць, што ён не ўмее». Гаворыць пра спадарожніка жыцця, а вочы свецяцца пяшчотай.
Заходзім у хату. Чыста, утульна, кожная рэч — на сваім месцы, прыемна пахне свежым печывам. Гаспадыня запрашае да стала, прапануе гарбату. Просім расказаць аб сабе, пра работу ў клубе, пра людзей, з якімі давялося працаваць. Непрыкметна завязваецца размова.
— Я лічу, што ў жыцці кожнага чалавека павінна прысутнічаць каханне абавязкова, — распачынае свой аповед Валянціна Паўлаўна. — Чалавеку вельмі цяжка жыць без яго. Свайго сужонца, Віктара Аркадзьевіча, я сустрэла ў сябе на радзіме. Пайшла патэлефанаваць у праўленне, каб даведацца, ці паступіла ў культурна-асветніцкае вучылішча на аддзяленне драматургіі. Добра памятую дату — 29 верасня 1967 года. Зайшоў ён, нашы вочы сустрэліся. Гэта было каханне з першага погляду. У галаве імгненна пранеслася: «Мой чалавек!». 18 лістапада мы ўзялі шлюб. Я думаю, што калі ты знаходзіш сваю палавінку, то колькасць сустрэч не мае значэння. З каханым чалавекам хочацца быць побач, хочацца бачыць яго, чуць, мець магчымасць клапаціцца пра яго. Я не проста, гаворачы па-руску “вышла замуж”, я стала жыць за мужам. У нашай сям’і ён галоўны, яго слова рашаючае.
Выгадавалі сына і дачку, дапамаглі ім атрымаць вышэйшую адукацыю. Зараз яны дарослыя, маюць уласныя сем’і. Прыязджаюць з унукамі (а іх у нас чацвёра) у госці, мы ім заўсёды рады. Дарэчы, у жыцці шмат чаго паўтараецца. К нам дадому пад заказ малады чалавек прыгнаў з Германіі машыну. Убачыўшы нашу дачку, сказаў: «Здаецца, я знайшоў у вас сваё каханне!» Праз нейкі час прыйшло запрашэнне з Германіі, а праз два месяцы маладыя ажаніліся. І жывуць, дзякуй Богу, вельмі добра.
Подробную информацию читайте в номере 199 – 200 от 1.09.2010 г.
Л.ЦЫБРАНКОВА, загадчыца СДК вёскі Арэшнікі,
В.КАВАЛЕВІЧ, мастацкі кіраўнік.
Загрузка ...