Рубрика: «Беларусь помнит»

В Беларуси нет такой семьи, которой бы не коснулась своим черным крылом самая страшная из войн – Вторая мировая, Великая Отечественнай война. У каждой семьи своя судьба, но есть такие истории, от которых сжимается сердце. И в то же время растет, укрепляется гордость за наших людей, за их мужество и стойкость, преданность Родине и  готовность даже в самых суровых условиях защищать ее независимость. В деревне Заболотье Заболотского сельсовета по нынешней улице Петра Куприянова некогда проживала семья Ивана Игнатьевича и Анны Степановны Лашуков. Пятеро сыновей воспитывали родители. Но в 1936 году умирает глава семейства, и все домашние заботы легли на материнские плечи. Накануне войны сыновья Николай (1912 г.р.)  и Константин (1918 г.р.) служили в Красной Армии, один – на западной границе, другой – в Читинской области, а старшие из братьев, Виктор (1908 г.р.) и Аркадий (1910 г.р.), работали на торфопредприятии имени Орджоникидзе в Смолевичах. Младший Петр (1924 г.р.) заканчивал Заболотскую семилетку. Тогда, в первые дни войны, никто  из них не мог и предвидеть, какие тяжелые  испытания и страдания ожидают их впереди. Вскоре сложнейшие пути отступления наших войск привели в родное Заболотье Николая,  так как часть , в которой служил, была разгромлена в первые же дни гитлеровского нашествия.  Четверо братьев, оказавшись вместе, включились в народное сопротивление с фашистскими захватчиками. Виктор устроился  на торфозавод в Смолевичах  десятником. И скоро ему удалось установить связь с подпольной группой, которой руководил Яков Василенок. Первое задание,...

2 лістапада 2019 года спаўняецца 75 гадоў з часу здзяйснення гераічнага подзвігу нашага земляка, Героя Савецкага Саюза Пятра Купрыянава. У ліку пяці ўраджэнцаў Смалявіччыны, удастоеных вышэйшай узнагароды вялікай дзяржавы – СССР, значыцца і імя Пятра Іванавіча Купрыянава, якому ў час Вялікай Айчыннай вайны было прысвоена ганаровае званне Героя Савецкага Саюза. Ён нарадзіўся і вырас у Жодзіне і быў самым малодшым у вялікай сям’і, дзе гадаваліся сямёра дзяцей. Пяць сыноў з сям’і змагаліся і загінулі на франтах Вялікай Айчыннай вайны, абараняючы родную зямлю ад фашысцкіх захопнікаў. Пётр першым з беларусаў паўтарыў подзвіг Героя Савецкага Саюза Аляксандра Матросава, закрыў сваім целам амбразуру гітлераўскага дзота, што дазволіла воінам у суровым баі адцясніць ворага з занятага рубяжа, вымусіць яго адступіць і даць магчымасць нашым салдатам замацавацца на адваяванай тэрыторыі. З пачатку вайны падлетак Пётр Купрыянаў прымаў актыўны ўдзел у партызанскай барацьбе супраць акупантаў у складзе партызанскага атрада. У рады Чырвонай Арміі быў прызваны ўжо пасля вызвалення яго родных мясцін ад ворагаў. Але яшчэ ішлі цяжкія вызваленчыя баі на тэрыторыі Прыбалтыйскіх рэспублік, дзе змагаўся і яфрэйтар Купрыянаў. На фронце Пётр уступіў у камсамол, быў агітатарам узвода, атрымаў воінскае званне яфрэйтар. Яго апошні бой адбыўся каля латвійскага населенага пункта Скрундэ ў Кулдыгскім раёне. Некалькі разоў уздымаліся ў атаку байцы батальёна, каб заняць важную вышыню, якую ўтрымлівалі акружаныя фашысты. Але з варожага дзота страчыў і страчыў кулямёт. Адзін за другім навечна падалі на зямлю чырвонаармейцы. Пётр...