Смалявіччына заўсёды была багатая на таленавітых людзей, якія пакідалі аб сабе добры след ці то справай, ці то паэтычным словам. Сёлетняй восенню, у верасні, споўнілася б сто гадоў з дня нараджэння нашага  земляка, здольнага паэта Міхася Іванавіча Лісоўскага.

Нарадзіўся  гэты  таленавіты  майстар слова ў вёсцы Лаўля Пліскага сельсавета  ў сям’і чыгуначніка, дзе быў малодшым сярод сваіх братоў і сясцёр.

Смалявіччына заўсёды была багатая на таленавітых людзей, якія пакідалі аб сабе добры след ці то справай, ці то паэтычным словам. Сёлетняй восенню, у верасні, споўнілася б сто гадоў з дня нараджэння нашага  земляка, здольнага паэта Міхася Іванавіча Лісоўскага.

Нарадзіўся  гэты  таленавіты  майстар слова ў вёсцы Лаўля Пліскага сельсавета  ў сям’і чыгуначніка, дзе быў малодшым сярод сваіх братоў і сясцёр.

Пачатковую школу хлапчук закончыў у вёсцы Пліса.А потым працягваў вучобу ў Смалявічах, куды ў школу трэба было дабірацца пехатою – амаль што за дзесяць кіламетраў кожны дзень. Ды вялікае жаданне атрымаць веды і адукацыю дапамагалі пераадольваць гэтыя цяжкасці.

У трыццатыя гады мінулага веку Міхася прызвалі ў Чырвоную Армію. Служыў у Махачкале, потым вучыўся ў мастацкім вучылішчы ў горадзе Баку, дзе атрымаў спецыяльнасць мастака. Напярэдадні Вялікай Айчыннай вайны юнак вярнуўся ў родныя мясціны і нейкі час працаваў  літаратурным супрацоўнікам смалявіцкай раённай газеты  “Шлях калектывізацыі”. У гэты ж час малады чалавек  пачаў спрабаваць свае  сілы ў вершаскладанні. Спецыяльна Міхась ніколі не сядзеў і не карпеў над вершаванымі радкамі: яны самі сабой нараджаліся ў глыбіні душы і прасіліся на волю. Пісаў пра родныя мясціны, прыроду, сваіх землякоў-сялян.

У гады вайны жыў у Самары, працаваў на авіяцыйным заводзе. Там жа, удалечыні ад роднага дому, часта ўспаміналася радзіма – беларуская вёска  Пліса з яе звычаямі і  народнымі традыцыямі. Гэтыя ўспаміны пачалі складвацца ў  радкі  будучай паэмы “Вечарына ў Плісе”.

У пачатку пяцідзесятых гадоў Міхась Іванавіч вярнуўся ў Беларусь, у сваю вёску. Уладкаваўся настаўнікам малявання ў Пліскую сярэднюю школу, якую пабудавалі ў 1951 годзе. Потым перайшоў на працу загадчыкам мясцовай хаты-чытальні. І працягваў пісаць вершы, а таксама працаваць над  пачатай паэмай. У сваіх успамінах паэт расказваў, што плісяне вельмі цёпла  прынялі першыя строфы паэмы  і прасілі працягваць яе напісанне далей. Першая частка яе называлася “Вечарына”, другая – “Калектывізацыя”. Трэцюю меркаваў прысвяціць перыяду Вялікай Айчыннай вайны, а чацвёртую – сваёй сучаснасці. Толькі гэтым планам не давялося збыцца. Трагічны выпадак спыніў жыццё паэта ў 1980 годзе. Але ён пакінуў пасля сябе даволі багатую літаратурную спадчыну. Пісаў і лірычныя вершы, і сатырычныя вершаваныя аповеды –  вострыя, трапныя, лёгкія для запамінання. Яго вершы палюбілі не толькі аднавяскоўцы, але і многія чытачы  з іншых мясцін раёна і  рэспублікі.  Яго жывое, эмацыянальнае, пранікнёнае слова знаходзіла сцяжыну да сэрцаў прыхільнікаў яго  паэтычнай творчасці.

Больш чым два з паловай дзесяцігоддзі Міхась Лісоўскі з’яўляўся членам літаратурнага аб’яднання пры рэдакцыі  смалявіцкай раённай газеты  “Ленінскі заклік”.  Многія яго творы былі надрукаваны на яе старонках. Апроч таго, вершы Лісоўскага друкаваліся ў рэспубліканскіх выданнях  — газетах “Звязда”,  “Сельская ніва”, часопісах “Вожык”, “Прырода і мы”.

Дар’я ПАТАПЧЫК.