(казка)

У кожнага з нас хаця б раз у жыцці здараліся  незвычайныя сустрэчы. Вось і ў мяне аднойчы адбылося вельмі цікавае знаёмства. Дзіўнае і нечаканае для мяне.

Неяк раніцай, ідучы па знаёмай вуліцы, я раптам пачула за сваёй спіной  нейкі хрыплы голас.

— Дзень добры, паважаная!

Ад нечаканасці я здрыганулася і азірнулася.

— Добрай раніцы, — прашаптала , разгубіўшыся, і не адразу зразумела, з кім я павіталася. Але праз хвіліну ўнутраны голас  падказаў мне:

— Паглядзі, бачыш  нахіліўшыйся стары плот і Хату  за  ім? Гэта яна жадае пагаварыць з табою.

 І тут я звярнула ўвагу на несамавітую, выцвілую ад часу Хату за зламаным плотам. Вось так  і адбылося  наша знаёмства.

 Мы пасябравалі. Гэта сяброўства пакінула  адметны след у маім жыцці.

Старая Хата ахвотна расказала мне пра свой лёс. Калісьці ў ёй жылі людзі, бегалі і смяяліся дзеці. Па скрыпучай падлозе хадзіла бабуля. А яшчэ Хата памятала, як па вечарах бабуля на каленях малілася за сваіх дзяцей, унукаў, прасіла для іх у Бога  здароўя і шчасця. І тут я пачула голас:

— Бабуля, якія ў цябе смачныя бліны!

— Частуйцеся на здароўе, дзеткі, — усміхаючыся адказала бабуля, шчыра  змазваючы бліны.

Хата любіла водар выпечанага хлеба і смачнай ежы.  А вось у гэтыя маленькія акенцы не раз глядзела мама.

   — Сынок, сынок, пара  дадому, — чуўся яе звонкі, заклапочаны голас.

Завіхаліся тут усе з раніцы да вечара. Хата клапацілася пра сваіх дамачадцаў, сагравала іх. І для ўсіх членаў сям’і  яна  была роднай  і любай… Але ўсё прайшло, засталося ў далёкім-далёкім мінулым. Цяпер Хата стаяла злёгку  нахіліўшыся.  Сцены і вокны даўно не бачылі фарбаў. Дажджы і Сонца ўсё больш і больш знішчалі яе прыгажосць.

— Калісьці я была  прыгажуняй! Па ўсёй вёсцы лепшай Хаты не было, — прыжмурыўшы стомленыя вочы, усміхаючыся, успамінала  Хата. Ад прыемных успамінаў твар яе свяціўся.

 Гаспадыня двара – драўляная Калітка тужліва паскрыпвала і часта ўздыхала:

— Няма маіх Гаспадароў!

Яна ведала, што яны не зойдуць у яе ніколі. А маркотныя акенцы з надзеяй углядаліся ў прахожых на вуліцы.

— Ах, як  жа нам хочацца ўбачыць знаёмыя твары!

Калі ішоў дождж, вокны непрыкметна  адзін ад аднаго плакалі:

— Ну, не трэба, усё добра, — супакойвала іх Старая Хата.

Часцяком у двор прыляталі птушкі і радавалі яго сваімі спевамі. Летам дзеці не давалі Старой Хаце сумаваць. Хата вельмі любіла дзяцей. А як радавалася Бабулька – Калітка, калі ў двор залятаў  мяч!  Калі хто-небудзь з хлапчукоў падбягаў да яе, яна ветліва адчынялася, і ўжо праз хвіліну мяч зноў ляцеў на вуліцу к дзецям. Старая Хата радавася, як дзіця, назіраючы за іх гульнямі.

Побач з паламаным плотам стаяла Лаўка. Ад часу яе ножкі ўраслі глыбока ў зямлю. Але суседскаму кату Ваську гэта месца вельмі падабалася. Калі яму надакучвала хатняя мітусня, ён лажыўся на Лаўку і атрымліваў асалоду ад цішыні.

— Добра, як жа добра, — заплюшчыўшы свае хітрыя вочы, мурлыкаў задаволены кот, грэючы свой жывот на цёплай ад сонца Лаўцы.

Бабулька-Лаўка была шчаслівая. Яна радавалася госцю як дзіця.

Шчырае Сонца не забывала наведваць ветлівыя вокны. У адно імгненне яны, прыжмурыўшыся ад яго яркіх промняў, пачыналі ўдзячна свяціцца. Сонейка прагравала старыя сцены і ганак Хаты. Ёй быў прыемны такі клопат. Яна нават пачынала лепш сябе адчуваць.

— Дзякуй, дзякуй, — удзячна  шаптала Хата, гледзячы на Сонца і прыкрываючы далонькай вочы.

Зімой  адзінокая Хата тужліва глядзела сваімі цёмнымі вокнамі на вуліцу. А Бабулька-Калітка жалобна плакала на ветры.

— Пацярпі трошкі, скора прыйдзе вясна і стане весялей, — падбадзёрвала  яе Хата. Жыццё прайшло. Цяпер з імі засталіся толькі адзінота і старасць. З кожным годам сілы іх пакідалі. Яны з цеплынёй успаміналі той час, сваіх Гаспадароў.

— Не дарма мы пражылі сваё жыццё, — шчасліва ўсміхаючыся адзін аднаму, гаварылі яны.

Старая Хата змахнула нябачнай рукой дажджынку з цёмнага вакна, як слязу радасці. Бабулька-Калітка завяла любімую песню маладосці.

Нядаўна Старую Хату знеслі, а на яе месцы з’явілася дзіцячая  пляцоўка, і цяпер цэлымі днямі тут звінелі дзіцячыя галасы. Але калі я гляджу на вясёлыя твары дзяцей, у маім сэрцы заўсёды ажывае старэнькая Хата, якая назаўжды аставіла ў маім сэрцы цяпло і дабрыню.

Любоў ДЭРР (супрацоўнік Смалявіцкай Цэнтральнай бібліятэкі імя М.Багдановіча).

Фота Лідзіі СУДНІКОВІЧ.