Приглашаем Вас, наши уважаемые читательницы, в редакционный клуб «Женсовет» – наш телефон 55-352 работает каждый день, кроме выходных. Звоните, делитесь мнениями по самым разным вопросам, которые волнуют женщин, рассказывайте о своих делах, увлечениях и заботах, о детях и внуках, о хороших людях, и, конечно, о том, что наболело – вместе будем «искать правду».
Приглашаем Вас, наши уважаемые читательницы, в редакционный клуб «Женсовет» – наш телефон 55-352 работает каждый день, кроме выходных. Звоните, делитесь мнениями по самым разным вопросам, которые волнуют женщин, рассказывайте о своих делах, увлечениях и заботах, о детях и внуках, о хороших людях, и, конечно, о том, что наболело – вместе будем «искать правду».
Ждем Ваших звонков и писем!
Женщина, которая принесла эти строчки в редакцию, просила не называть ее имя и фамилию. «А пишу потому, что, может быть, моя история заставит кого-то задуматься и что-то поменять в своей жизни».
– Мы ўсё часцей і часцей заўважаем, што з-за п’янства бацькоў сірацеюць дзеці. А я хачу дадаць яшчэ, што сірацеюць і хаты.
Я ўжо даўно з сям’ёй жыву ў Смалявіцкім раёне. І гэтае месца лічу сваё малой радзімай, бо тут з мужам пабудавалі дом, вырасцілі дзяцей, дачакаліся ўнукаў. Тут, разам са мной, дажывае свой век мая матуля. Сапраўдная мая малая радзіма (дзе я нарадзілася і вырасла) знаходзіцца не за сотні кіламетраў, але я там бываю рэдка, пэўна, гадоў дваццаць будзе, як не пераступала парог таго дома. Стаіць ён на ўскрайку вёскі і адчувае сябе сіратой. Здарылася ўсё па віне бацькі і брата.
Я не крыўдую зараз на іх, не хачу браць грэх на душу, бо іх ужо няма ў жывых. Цяпер я разумею, што алкагалізм – гэта хвароба. А тады, калі была дзіцем і падлеткам, усё ўспрымалася па-іншаму. Каб мне не бачыць вар’яцтвы п’янага бацькі і выспанай пайсці ў школу, маці часта адпраўляла мяне нанач да суседзяў, а ў іх саміх была вялікая сям’я. Самой жа маці даводзілася часам і ўсю ноч не спаць, а раніцай прыбрацца па гаспадарцы і бегчы на работу. Прычым, матуля ніколі не спазнілася на працу.
Нам сорамна было за п’янага бацьку, за брата, за іх пастаянные зневажанні і крыўды ў адносінах да маці. Помню, што заўсёды старался выканаць усе ўрокі да прыходу бацькі, бо потым такой магчымасці не было. Не скажу, што п’янства было штодня, але гэта было так часта, што засланіла ўсё тое светлае, што было ў нашай хаце, у нашай сям’і, у час майго дзяцінства. Хаця, калі бацька і брат не выпівалі, то гэта былі людзі з “залатымі рукамі”. Толькі гарэлка забірала ўсё чалавечае. У п’яных характары былі такія, што не дай, Божа , нікому!
З-за гэтай дружбы родных мне людзей з “зялёным зміем” бацькоўскі дом з кожным днём станавіўся ўсё больш чужым, родныя сцены не сагравалі душы. Так хацелася хутчэй пакінуць гэтае месца. Шкада было толькі матулю. Думалася: як жа яна будзе адна без мяне? А яна ўсё цярпела і цярпела. Спачатку цярпела абразлівыя словы ад п’янага мужа, а пазней і сын стаў зневажаць, калі стаў прыкладацца да чаркі. Потым ўжо і бацьку стала даставацца ад гэтага п’янчугі.
А зараз стаіць хата і нагадвае раскіданае гняздо. Не таму, што дах абваліўся ці падлога праламалася (суседзі кажуць, што ўсё цэлае), а таму, што людзі, якія вылецелі з гэтага гнязда, не наведваюць яго.
Маці з бацькам пражылі 58 гадоў. “Усё вынесла, перацярпела,”—кажа мама. А што дало гэтае цярпенне? Часам прапаноўваю матулі наведаць родныя мясціны, хату, якую яны з бацькам разам будавалі, дзе выгадавалі нас з братам, адкуль нас адпраўлялі ў людзі. А яна адмоўчваецца, шукае прычыну, каб не ехаць. Пэўна, не зажылі раны на яе сэрцы, не хочацца нават успамінаць тыя жахлівыя дні і пакуты. Хаця мама часта звоніць па тэлефоне суседзям, хочацца ёй ведаць усе вясковыя навіны, чуць галасы аднавяскоўцаў.
І я не знаходжу сілы, каб наведаць бацькоўскую хату, каб звазіць туды сваіх ўнукаў. Можа, таму, што баюся: адчыніўшы дзверы хаты, мяне задушаць слёзы – слёзы, якія давялося ледзь не кожны дзень праліваць ад страху і болю, слёзы адчаю і крыўды. І што я раскажу ўнукам пра сваё дзяцінства? Праўду? Балюча і сорамна, хаця не ведаю, чаму. А схлусіць? Не магу, ды і не хачу.
Я ўсё памятаю ў нашай хаце, дзе што стаяла, у якое акно зранку заглядвала сонца і будзіла мяне. Садок наш і двор, і кожная сцежачка – усё паўстае перад вачыма. Але пакуль што я не гатова, душой не гатова зайсці ў нашу асірацелую хату…
Хачу звярнуцца да бацькоў, якія не раўнадушныя да спіртнога: пакуль не позна – спыніцеся! Не губіце сваёй душы і не калечце душы свайго дзіцяці! Помніце, што цеплыня да роднага парога, да роднай хаты ў дзяцей закладваецца ў дзяцінстве і юнацтве. Не патапіце гэта ў шклянцы гарэлкі! Раны на сэрцы вельмі доўга, а можа, і ніколі, не зажываюць.
Падрыхтавала Э.ПАТАПЧЫК.
Информацию читайте в номере 43 – 46 от 26.02.2011 г.
